Even wegdromen
Elektronen bewolken
de onzekerheid
rondom mijn kern
beladen met protonen
maar mijn tijd vervliegt
en valt omlaag
in het zwarte gat
van de verveling.
En alles trilt
in golven om mij heen
gedachten scheppen werelden
en zie het woord
dat galmt
door eeuwen heen
het doet mijn wezen beven
of is het
de telefoon
die zo schel rinkelt!
de onzekerheid
rondom mijn kern
beladen met protonen
maar mijn tijd vervliegt
en valt omlaag
in het zwarte gat
van de verveling.
En alles trilt
in golven om mij heen
gedachten scheppen werelden
en zie het woord
dat galmt
door eeuwen heen
het doet mijn wezen beven
of is het
de telefoon
die zo schel rinkelt!
Reacties op dit gedicht
| Ria Overwater: | Vrijdag, september 27, 2002 13:55 |
| Da's nou jammer dat die telefoon zo'n lawaai maakt. Het was juist zo mooi om te lezen..... Liefs Ria |
|
Over dit gedicht
| Auteur: victor van der Daelen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 27 september 2002 | ||
| Thema's: | ||