Nostalgie
De zon staat laag,
het is al laat.
Zachtjes ruist het gras.
Een kind, staat daar,
sandalen aan,
niet wetend hoe het was.
De schemer valt,
weiland strekt zich voor haar uit.
De wereld zwijgt verward.
Een kind, nog maar,
sandalen aan,
geraakt tot in haar hart.
het is al laat.
Zachtjes ruist het gras.
Een kind, staat daar,
sandalen aan,
niet wetend hoe het was.
De schemer valt,
weiland strekt zich voor haar uit.
De wereld zwijgt verward.
Een kind, nog maar,
sandalen aan,
geraakt tot in haar hart.
Reacties op dit gedicht
| Laurier: | Donderdag, oktober 03, 2002 21:13 |
| Mooi, het kon ook angst, vertwijfeling of eenzaamheid genoemd worden of misschien verloren paradijs. Het raakt iets in mij maar wat weet ik niet precies! Beeldend!Treurig, melancholisch al bij al toch nostalgisch. Bedankt. Laurier |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Regina | 
|
|
| Gecontroleerd door: Robski | ||
| Gepubliceerd op: 01 oktober 2002 | ||
| Thema's: | ||