Al een lange volle maand dat het gedaan is tussen jij en ik.
Wij komen elkaar soms tegen,
het is nooit lang maar toch komen onze ogen elkaar tegen,
geen één die de stap durft zetten om te praten,
het kwetst mij wanneer ik dat ziet,
we waren zo gehecht aan mekaar,
niemand kost ons scheiden,
nu luister jij naar je vriend dat jij vertrouwt,
maar niet zo mogen,
hij staat nu tussen ons,
hij liegt en jij gelooft hem,
wat ik zeg is alleen maar de waarheid,
nog nooit heb ik tegen jou gelogen,
en nooit zal ik dat doen.
Ik kijk in je ogen om antwoord te vinden op de vragen dat ik me vandaag stel,
maar de waarheid vind ik niet,
soms zie ik tranen, ontgoocheldheid, verdriet
en soms ook haat in je,
je weet zelf nog niet wat je wilt.
maar alsjeblief ik wil jou niet helemaal kwijt,
ik ben jou al kwijt als mijn keppe, mijn lieveling, ...
het doet mij zo pijn, hoeveel tranen laat ik niet vallen voor jou.
Laat ons vriendschap ook niet gaan,
want dan vrees ik dat ik diep in een put zal vallen,
misschien zullen wij dan ooit terug samen komen,
niet zoals vroeger,
maar nog beter dan toen,
omdat ik nu weet hoeveel jij wel voor mij betekent en
hoeveel ik van je hou!