Weerspiegeld in je ogen
Ja, ik weet het, ik ben wat aan de late kant met mijn gedicht met de start zin van deze week.
Ik heb dit gedicht geschreven voor een collega die te maken heeft met alcoholisme, iets waar ik, als kind van een zware alcoholist, heel veel moeite mee heb gehad in mijn eigen leven. Omdat zelfs het begrip van je beste vrienden vaak niet voldoende is, simpelweg omdat ze niet weten wat het is, wil ik hem d.m.v. dit gedicht, een hart onder de riem steken.
Weerspiegeld in jouw ogen,
Zag ik maandag morgen,
Pijn, wanhoop en verdriet,
Ik herken het,
Weet met welke ogen,
Je het leven ziet.
Weerspiegeld in jouw ogen,
Zag ik jouw gevoelens,
Zo herkenbaar en zo wrang,
Mijn god, wat schrok ik,
wat was ik bang.
Weerspiegeld in jouw ogen,
Zag ik mijn eigen kind zijn,
Mijn eigen wanhoop en verdriet,
Je moet het hebben meegemaakt,
Voordat je het ziet.
Ik heb het meegemaakt,
Jij zit er midden in.
Ik heb het een plaats gegeven,
Jij staat nog aan ’t begin.
Geloof me,
Begrip geeft kracht.
Geloof me,
Het verzacht.
Nee, ik kan je niet verlossen van de pijn,
Maar ik kan wel een vriendin,
Een luisterend oor voor je zijn.
Ik heb dit gedicht geschreven voor een collega die te maken heeft met alcoholisme, iets waar ik, als kind van een zware alcoholist, heel veel moeite mee heb gehad in mijn eigen leven. Omdat zelfs het begrip van je beste vrienden vaak niet voldoende is, simpelweg omdat ze niet weten wat het is, wil ik hem d.m.v. dit gedicht, een hart onder de riem steken.
Weerspiegeld in jouw ogen,
Zag ik maandag morgen,
Pijn, wanhoop en verdriet,
Ik herken het,
Weet met welke ogen,
Je het leven ziet.
Weerspiegeld in jouw ogen,
Zag ik jouw gevoelens,
Zo herkenbaar en zo wrang,
Mijn god, wat schrok ik,
wat was ik bang.
Weerspiegeld in jouw ogen,
Zag ik mijn eigen kind zijn,
Mijn eigen wanhoop en verdriet,
Je moet het hebben meegemaakt,
Voordat je het ziet.
Ik heb het meegemaakt,
Jij zit er midden in.
Ik heb het een plaats gegeven,
Jij staat nog aan ’t begin.
Geloof me,
Begrip geeft kracht.
Geloof me,
Het verzacht.
Nee, ik kan je niet verlossen van de pijn,
Maar ik kan wel een vriendin,
Een luisterend oor voor je zijn.
Reacties op dit gedicht
| marij: | Maandag, februari 05, 2001 20:06 |
| so hey meid! wat kun jij schrijven.. Liefs, ook een marijke :-) |
|
| Robski: | Zondag, januari 14, 2001 22:05 |
| Zo is het maar net... Ik heb ook in die situatie gezeten en heel veel mensen die snappen het niet of denken er grappig over te kunnen doen, maar wat ze het beste kunnen doen als ze er niets van weten... is gewoon zwijgen, en als ze er wel mee in contact zijn geweest inderdaad proberen die mensen te helpen en niet van een afstand toe te kijken hoe die personen zichzelf letterlijk het graf in zuipen... Een meesterwerkje hoor.... :) | |
| black flower: | Donderdag, januari 11, 2001 16:11 |
| wauw... wat lief van je om er een gedichtje over te schrijven! | |
| ilona: | Donderdag, januari 11, 2001 16:10 |
| ik vind dit een knap stukje werk wat je hier neerschrijft...heel erg mooi verwoord...met diep gevoel | |
| Firebolt: | Donderdag, januari 11, 2001 06:15 |
| Mooi gedicht.... ik weet ook hoe het is.... ik hoop dat hij de kracht vind om er van af te komen. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Marijke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Carama | ||
| Gepubliceerd op: 10 januari 2001 | ||
| Thema's: | ||