Verbittering,

Ik ben verbitterd in het leven,nooit werd me de juiste kansen gegeven.
Al van kindsaf werd me pijn geveven maar nooit een kans tot ontplooien van mijn leven.
Moeder was hardvochtig had geen meelij.
Werd steeds opzij gezet,pret wat was dat een klap rond je oren.
Dit alles kan je hart doorboren met pijn en verdriet.
Liefde voor een man of dat nog kan???
Ze waren geen haar beter dan alles te samen, iedere man die kwam trapte op mijn ziel.
Het lijkt wel een wiel dat draait van pijn dat nooit overgaat.
Met een verbitterd hart ga ik door het leven,hopend dat ik niet te lang moet blijven leven.
Droefenis en pijn is een deel van dit leven.
Dit alles verwerken makkelijk gezegd.
Iedere dag beginnen met een lach,in je gedachten spookt alles rond en rond.
Waarom dit waarom dat,waarom mag het voor mij niet eens goed zijn.
Ik hou op de schijn ,je ziet er goed uit krijg ik te horen,terwijl steken van pijn je hart doorboren.
Verbitterd in het leven omdat me nooit vreugde werd gegeven,alleen maar ellende en hartepijn.
Mannen zijn als koffiekannen zeg ik nu heet en warm maar zo leeg als de kan zelf.
En mijn moeder heb ik wrok tegen,ze heeft mijn jeugd en mogelijkheden af genomen uit egiosisme en eigen belang.
Niet je gevoelens tellen maar je goedheid,daar profiteren ze met grote teugen van.
Of liefhebben nog kan?is een grote vraag alles is te diep gegroeft en dat maakt me elke dag weer droef.
Ik heb allang het beste van mezelf gegeven.