Wijsje van verlangen
“Wijsje van verlangen...”
De wind neuriet een wijsje van verlangen
IJzig zweef ik mee op de klanken
Zo herken ik de melodie van de winter
Ze is gekomen om me huilend te bedanken
Voor alle nachten dat ik er voor haar was
En ik mezelf voor haar had bewaard
Dat ik haar binnen liet door kieren en ramen
En ik haar nimmer van verwijt heb aangestaard
Ze is me dankbaar dat ze van tijd tot tijd
Met mijn haar heeft mogen spelen
Me af mocht koelen na verhitte tijden
Dat ik mijn verhalen met haar wilde delen
Haar wijsje laat me tranen
Ze heeft me blijkbaar nooit begrepen
Had ik een lieve meid gevonden
Was ik er al lang tussenuit geknepen...
Over dit gedicht
| Auteur: Basje | 
|
|
| Gecontroleerd door: DiAngeli | ||
| Gepubliceerd op: 10 oktober 2002 | ||
| Thema's: | ||