Hij was en is de man die ik wil minnen
Zijn ogen waren stralend blauw.
Hij keek steeds diep in mij van binnen
Zonder woorden en zonder daden
konden wij zonder moeite,
elkaars gevoelens voelen,
elkaars gedachten raden.

Wij waren twee minnezielen
voor elkaar geboren, uitverkoren.
Hij was mijn ziel
Ik was zijn ziel
Wij waren tien
toen wij elkaar,
onszelf beloofden

We verloren elkander uit het oog,
maar steeds herkende ik in anderen
zijn stem en blauwe ogen.
Zijn gulle lach en tranen,
zijn tedere eerste kinderzoen,
komen nog steeds voor
in de meeste van mijn dromen.


Later heb ik, God weet, waarom,
hem erg veel pijn gedaan.
Hij wou me alles schenken
zichzelf, zijn vrijheid en zijn wereld
Maar ik wou geen wonderman
ik wou mijn ziel niet tonen.
Ik wou leven. Ongebonden.

Ik liet hem gaan,
met zijn pijn en diep verlangen.
Mijn tweelingziel ging heen
nooit kwam hij nog weer.
Ik wacht nog steeds.
Nu dertig jaren later,
blijft hij nog steeds mijn wonderman.
Ik bleef en blijf alleen,
zonder geloof noch hoop.
Oh, God waarom heb ik mezelf
van mijn eerste, mijn grootste
en laatste liefde beroofd.