Wil Schendenis

eindelijk is mijn wil gebroken
ik degene met het sterkste wil
hoe kon dit, ben ik zo diep gezonken
weer gebroken, zo kou en zo kil

zoekend naar de warmte
niet vindbaar voor blinden
ik zit nu zo vol met schaamte
ik heb niks waar ik me aan kan binden

ik begin langzaam te sterven
ik voel de pijn en het geweld
zij zitten in me hart te kerven
en eindelijk ben ik geveld

Geschreven door

Federico

Reacties op dit gedicht

Federico vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

kelly:	Woensdag, juli 25, 2001 19:16
mooi gedicht ,ik hoop dat je de warmte vind die je de levenskracht vind om terug te leven .je krijgt alvast een dikke kus van mij

Dani:	Vrijdag, juli 06, 2001 00:23
D*mn, ik krijg er kippevel van!! Woorden schieten te kort! Groetjes, Dani

Over dit gedicht

Auteur: Federico
Gecontroleerd door: Carama
Gepubliceerd op: 12 januari 2001
Thema's: [Liefdesverdriet] [Onzekerheid] [Kwaad]