Bevend zit ik met mijn pen in mijn hand.
Mijn gedachten moeten aan de kant.
Maar mijn tevele gedachtens die dwalen.
Nu ben ik bang mijn "goeie" gedicht te falen.
Woorden schieten door mijn kop.
Ik weet niets meer, ik stond nog wel aan de top!
liefde pijn verdriet gezelligheid.
woorden plakken, letters lijmen.
Ik zit met een probleem, ik denk dat ik niet meer kan rijmen!
Ik weet niet of het me nog kan lukken.
Ik kan me niet meer in woorden uitdrukken.
Er gebeurd te veel in mijn hoofd, ik kan me niet concentreren.
Als dit mislukt, kan ik mezelf niet meer respecteren
of waarderen!
Schrijven was mijn levenswens.
De enige die achter mij stonden, waren mijn weinige fans.
Zo fantasievol, net als een kind.
Maar geen een idee die ik voor mijn gedicht goed vindt!
Nu is het mijn tijd, ik spoor niet meer!
Ik zie woorden, letters, zinnen vliegen, heen en weer.
Ik heb zelfs moeite met denken.
Het enige wat ik nu doe, is mijn eigen woorden krenken!
Mijn levenswens is uitgekomen.
Maar nu wordt het mijn ondergang, mijn enige dromen!
De wereld maakt me aan het denken, zet mij op z' n kop!
Woorden zinnen letters, ik kan het niet meer, het maakt me kapot!