langzaam bezwijk je in jou lijden,
Je kunt niet meer lopen,
maar in je rolstoel ook niet meer rijden.
Dagen van pijn gaan over in dagen van haat,
Dagen dat je rustig bent en bijna niet praat.
Die dagen glijden langzaam langs je heen,
je eet en drink bijna niets meer,
Je bent al vel over been.
Ik vraag me af, haalt hij nieuwjaar,
Want al die pijn en al dat vechten,
zijn voor hem ontzettend zwaar.
Ik kan niet meer blij zijn, al lach ik soms wel.
ik zal wel moeten voor sander,
Anders raakt hij in de knel.
Ik wil niet van hem scheiden
Soms kniel ik langs mijn bed en bid tot god
Ik vraag hem dan :please haal mijn broertje uit zijn lijden.
Helaas zal dit nog even duren,
Moeten we Sander zien met zoveel pijn en zoveel kuren.
Elke lach die hij ons geeft,
Daar zijn wij hem zo dankbaar voor,
Vooral omdat hij zo streeft.
Dit is verdomme toch geen leven,
Heel erg ziek, geestelijk kapot, verlamt voor het leven.
Hebben wij nog steeds de kracht,
Of hebben wij juist minder dan je verwacht.
Ik denk dat hij het niet eens ziet,
de dood in ogen,zoveel verdriet.
Elke nacht dezelfde vraag:
Is Sander er nog vandaag???