Ik schrijf dit op het linkerblad
ik hoop dat je begrijpt waarom.
Je hebt me deze weg opgestuurd
om me een ander te laten worden;
je oogst alleen wat je zaait.
Je zou mijn titel niet eens begrijpen!

Je bloed kan duidelijk van je persoon verschillen.
Dat is wat het leven dagelijks met me doet.
Ergens had ik begrepen dat ik me moest afzetten.
Mijn 'peergroup' had me dat verteld en de bewondering
voor alles wat ik niet ben en niet doe.

Je hebt me wel remmingen bijgebracht en schaamte,
schaamte voor alles wat ik ben en word verwacht te zijn.
Het komt voort uit jouw allesoverheersende zelfontkenning
en dat walgelijk om zich heen slaand zelfmedelijden.
Je haat me toch, je zegt dat toch!!!

Je ontkent mij en mijn woorden weer,
die zich vertakkende leugen,
die afbrokkelende zuil, jouw schone schijn,
ze maakt me kapot, dit is zo vermoeiend
begrijp dat toch!

Laat me gewoon zijn
wie ik ben, wat ik ben.
Laat de maatschappij los
laat je verwachtingen los,
dan doe ik dat ook
en huil ik in je armen
voel ik de warmte
die je me nu onterecht ontzegd.

Inderdaad, een oordeel.
Ik vel ze evenveel als jij.
Al deze woorden zijn zelfbedrog,
geen zelfontkenning.
Ik weiger het te erkennen,
ik weiger dat!!!

Ik moet deze gedachtenstroom onder invloed beperken,
bedekken met de zalmzoete mantel der leugen.
Deze allesoverheersende, zelfvernietigende kwelling:
jouw zaad in haar verknoeide eicel.
Want dat moet het geweest zijn!

Maar van mij maakt het een lege schelp.
Leeg aan de binnenkant. Volmaakt naar buiten toe.
Naar de klite toe. Naar Pierre Bourdieu toe.
(Waarschijnlijk heeft hij dat nooit gezegd
en komt Sigmund Freud alle eer toe.)

Ik zoek alles los te kunnen laten,
oftewel mijn complete tegenhanger:
een binnenkant zonder buitenkant.
Laat ons één worden. En zo
Terug naar af!







Maar zelfs in mijn titelkeuze
liet ik niets los en was ik
volledig aan het systeem verbonden.
Net als het kruid dat ik
tijdens het schrijven
keer op keer tot mij nam.



eye-D