Twee mensen
Twee mensen,
eens zo hecht
en oprecht,
veranderden in de loop
van de tijd,
niets dat hen tegenhield,
zelfs niet het verscheurende
gevoel van spijt...
Twee mensen,
de stilte niet doorbroken,
geen enkel woord gesproken,
al wat men hoort,
is het tikken van de tijd,
en niemand,
die de stilte verstoort...
Twee mensen,
gunnen elkaar
geen blik meer,
draaien rond de waarheid,
elke keer weer,
verdronken in dode woorden,
ze bevinden zich
op andere oorden...
Twee mensen,
leven naast elkaar,
zonder enkel gevaar
om de gevoelens te raken,
en weer wat anders
kapot te maken,
de dagen zweven voorbij,
de wijzers van het leven
tikken voort,
het is enkel de stilte,
die men hoort,
en die de vriendschap vermoordt...
**** iemand zal wel weten wat ik hiermee bedoel ****
Reacties op dit gedicht
| tagimoucia: | Zaterdag, oktober 26, 2002 09:20 |
| Misschien kan je proberen de stilte te verbreken en trachten de schade te beperken door wat over is terug trachten op de bouwen prachtig gedicht ***tagimoucia*** |
|
| tagimoucia: | Zaterdag, oktober 26, 2002 09:19 |
| Misschien kan je proberen de stilte te verbreken en trachten de schade te beperken door wat over is terug trachten op de bouwen prachtig gedicht ***tagimoucia*** |
|
| Hans Winter: | Zaterdag, oktober 19, 2002 22:46 |
| soms komt er in dat doodse bestaan een kleine opening die dan weer te verwijden is tot een eerst al gehoord woord. groetje, hans |
|
| dammage: | Vrijdag, oktober 18, 2002 23:29 |
| twee mensen, eentje op de rand van de afgrond klaar om te stappen uit dit leven trachtend de moed niet op te geven enkel een schim van zichzelf meer vechtend om terug op te staan elke keer weer de andere leidt een rustig bestaan hopend dat dit schuldgevoel over zal gaan tot hij op een dag heel gerust zelf zijn geweten sust |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *goodbye* | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 oktober 2002 | ||
| Thema's: | ||