gedachtten
In gedachtten zit ik naar buiten te kijken.
Bladeren vallen van de bomen.
De herfst is weer in ons land gekomen.
Wij steken de kaarsjes en de kachel weer aan.
Ik denk aan duizenden vluchtelingen
Hoe zal het die vergaan?
Honger,dorst,kou,geen warmte,geen medicamenten.
Hoe kan zoiets toch bestaan?
Zou willen dat ik even God mocht zijn.
En dat ik alle mensen kon verlossen van hun pijn.
Want het is toch nooit hem bedoeling geweest dat er mensen
zijn die moeten leven erger nog als een beest.
Laat ons niet materialistisch zijn want als we
even na denken weten we dat wij gelukkig zijn.
Ria Paardekooper
Bladeren vallen van de bomen.
De herfst is weer in ons land gekomen.
Wij steken de kaarsjes en de kachel weer aan.
Ik denk aan duizenden vluchtelingen
Hoe zal het die vergaan?
Honger,dorst,kou,geen warmte,geen medicamenten.
Hoe kan zoiets toch bestaan?
Zou willen dat ik even God mocht zijn.
En dat ik alle mensen kon verlossen van hun pijn.
Want het is toch nooit hem bedoeling geweest dat er mensen
zijn die moeten leven erger nog als een beest.
Laat ons niet materialistisch zijn want als we
even na denken weten we dat wij gelukkig zijn.
Ria Paardekooper
Reacties op dit gedicht
| manuella smit: | Dinsdag, oktober 22, 2002 22:12 |
| Lieve Ria Eindelijk ik hoor weer wat van je....Je hebt groot gelijk...we kunnen gelukkig zijn als we de ogen maar open doen..je bent een schat...kusje voor jouw en henk xxxxx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ria Paardekooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 21 oktober 2002 | ||
| Thema's: | ||