CYBER MYTHEN.                                     

                                       2

Laatst op het journaal op t.v benoemde men de gamers ook wel als Nerds. Nou, dat klopt helemaal niet. Een Nerd zal nooit een ware gamer zijn, tenzij de Nerd weet van adrenaline en verslindend vechten. Misschien zijn het wel de Nerds die de meeste games kennen van naam en inhoud, maar zodra éen van die games hun hart veroverd en zij de online versie gaan spelen meer en meer, zullen zij niet meer die feitenfreaks blijven, maar ook tussen de straat bende's, en tussen de psychopaten moeten zien te overleven, en dus scum-like trekken aan de dag moeten leggen.
Want gamen is eerst en vooral een levende achterbuurt (waarschijnlijk het beruchte south central te Los Angeles gelijk)
waar het recht van de sterkste, het recht van de meest gedrevene of best bewapende zege viert.

De kunst van het gamen is het juist tussen dit gespuis te overleven en dit toch op een medespelers respecterende manier te doen.

Het zijn ook niet de 'kinderen' die de dienst uitmaken in de gamers wereld, sterker nog, zij in hun onbezonnenheid, zijn vaak slechts schietschijven voor de gehaaide twintigers en dertigers.
Want gamen zit vol met tactiek, veel spellen vragen om een verfijnde over en samenvloeiing van aanval en verdediging, van rust bewaren en wild bewegen; springend, bukkend, opzij stappend, rennend. (maar meteen tevens het vizier met de andere hand gelaten de tegenstander laten volgen) , jezelf onzichtbaar maken en toeslaan waar men de verwachting niet heeft. Daar heeft men ervaring voor nodig, en een fijlloos instinctief aanvoelen hoe het spel in elkaar zit, en van hoe de mensen die op dat moment meespelen zullen gaan handelen.
Als je tegen goede gamers speelt weet je nooit goed waar je aan toe bent, zul je heel spits moeten blijven, en heel je geestelijk  vermogen moeten aanwenden.
Ik geloof niet dat zeg 13 tot 16 jarigen daar al veel pap van gegeten hebben.
De beste gamers die ik gezien heb waren allen al ver in de twintig en boven de dertig.

                     3

Unreal Tournament.

Mensen die nooit een 3d shooter game hebben gespeeld zullen  de aantrekkingskracht die het op bepaalde mensen heeft er niet van begrijpen.  Of de voldoening daarbinnen die het langzaam doorwerken van een single player senario biedt.
Het proberen uit te spelen van de Return to Castle Wolfenstein single player was voor mij een ware beproeving. Vele malen lukte het mij niet om verder te geraken naar een nieuw level (hoofdstuk), maar ik bleef proberen en kwam al zwoegende toch tot het einde van het spel en versloeg zelfst de 'onverslaanbare' mega monsters met blijkbaar simpele slimmigheden. (Wie niet sterk is moet slim zijn, ging voor dat spel vaker heel mooi op. Een zeer geslaagde game als men het mij zou vragen.)
En, nu nog steeds, kan ik mij enkele momenten voor de geest halen  die me zeer plezierig laten glimlachen als ik ze her bezie.

Hiermee vergeleken was de single player van Medal of Honor- Allied Assault maar een verdoening van tijd. Het spel senario kon de uitgestippelde lijnen nauwelijks ontstijgen, en zelfst vaak zag je  dingen die je echter niet kon uitvoeren; (straten waar je niet door kon. Zeer vervelend voor een ontdekkingsreiziger zoals ik)
Je werdt helemaal geleidt als een klein kind, alsof je in de cinema naar een bezielingsloze hollywood film zat te kijken, veel actie opschotelend maar nergens perspectief.  (Ik heb hem dus ook niet uitgespeeld.... want dat is ook het mooie; je stapt vrijwillig een wereld binnen, en stapt er net zo makkelijk weer uit wanneer je er genoeg van hebt)

Dat zijn single players. Maar daar heb je ook nog spellen zoals ik Unreal Tournament ken.
Oh de liefde die ik voor dat spel heb!!!

(wordt vervolgd)