Iedereen zit vol met vragen,
waarom jij begin december je leven deed wagen.
Niemand weet waarom jij je jonge leven op hebt gegeven,
niemand weet de reden waarom je niet meer verder wou leven.
Niemand had ooit wat in de gaten,
je hebt dan ook geen briefje of wat met uitleg achtergelaten.
Iedereen loopt onder het missen,
steeds naar de redenen te gissen.
Het is afschuwelijk hoe jij er een einde aan hebt gemaakt,
Je hebt vast niet beseft van hoeveel mensen je hun hart hebt geraakt.
Je ouders hebben vast met verbaasdheid ervaren,
hoeveel mensen en vooral jongelui er op je begrafenis waren.
Honderden waren die dag in rouw,
en liepen te huilen allemaal om jou.
Toen jij naar buiten werd gedragen,
verving de tranen al jou vragen.
Tears in heaven klonk in de kerk,
niemand hield zich op dat moment nog sterk.
Honderden mensen liepen in rouw,
met allemaal witten rozen voor jou.
Voor die o zo spontane jongen die je altijd was,
altijd vrolijk en bijdehand in de klas.
Liep altijd te lachen en nooit te treuren,
Hoe heeft dit in vredesnaam kunnen gebeuren.
Ik heb je dan niet heel goed gekent,
maar heb je dit zeker niet toegenwenst.
Ik wens de ouders, broers en vriendin veel sterkte,
met dit grote verlies te verwerken.