Soms vraag ik me af zou jij ooit weten,
hoeveel ik om je geef
dat ik je nooit meer zal vergeten,
nooit meer zolang ik leef.
Dat ik je zo bijzonder ben gaan vinden,
want waarom ben je nog zo goed voor mij
het liefst wil ik me voor altijd aan je binden,
want jij maakt mij zo blij.
Maar soms doet het zo`n pijn diep van binnen,
omdat ik weet dat dit nooit meer overgaat
gewoon omdat ik weet dat ik van jou toch nooit kan winnen,
jij hebt mij zo diep geraakt.
Is het je lach, is het je stem,
is het zoals alleen jij kunt zijn
waarom voelt het zo gewoon als ik bij je ben,
wat maakt het dan zo fijn?
Wat doet me steeds weer dat beetje hoop geven,
ik kan zo goed met je praten
je doet me rillen soms heel even,
wat jij met me doet heb je soms niet eens in de gaten.
Soms lijkt het als een droom die nooit meer voorbij lijkt te gaan,
soms laat je me zweven
dan wordt ik weer wakker en blijk je echt te bestaan,
en besef ik hoeveel ik om je ben gaan geven.
Maar wat er ook gebeurt en hoe het ook verder zal gaan,
van jou zal ik altijd blijven houden daar doet niemand meer wat aan.