Wanneer de klok de klepel slaat...
Wanneer de klok de klepel slaat
Je keek morgen tegemoet
Hopend op de dageraad
Moeder Aarde is al wakker
Wanneer de klok de klepel slaat
We moesten samen morgen denken
Om gisteren niet te vergeten
Vorige week behoorde tot het verleden
Vandaag is te vroeg om iets te weten
Dagen worden nachten zonder te kiezen
De klok vertikte gisteren te vroeg
De dag bleek snelheid te verliezen
Toen de klok de klepel sloeg
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Vrijdag, oktober 25, 2002 11:10 |
| Heel fraai, hoe je verloop van tijd in woorden vangt, met dat lichte woordspel. Net of het 'nu' er tussenuit schuift. De seconde is weg op het moment dat je hem aanwijst. 'vertikt' is een mooie vondst en vooral die omkering van klok en klepel, waarmee je de uitdrukking 'Hij heeft de klok horen luiden...' enz even oproept. Bij luidende kerkklokken is dat zo: de klokken hengsten tegen de klepel. Als het uur slaat, dan is het andersom. Door die omkering komt er een gevoel van nie |
|
