Marina en ik
Zij kwam vanuit het oplichtende ijs
zonder wijken schreven haar ogen
de waarheden van het diepste water
in onwisbare woorden van herkenning
met een wijsheid die eeuwen heeft doorstaan
in mij borrelde het kolkende water
dat druk pratende, brandende speeksel spuwde
van liefde die de ijselijke winter overwon
wit is zuiver en een start naar het definitieve zwart
maar in kleuren schilder je in warmte het leven
in het ochtendschemer met mist
sta jij in het blauw gewaad mooi te zijn
met vingers in de bast van de oude eik
neem je de woorden van herkenning
als een levenswijsheid tot eeuwig delen.
28-10-‘02/22:05
Reacties op dit gedicht
| ~Marina~: | Vrijdag, oktober 25, 2002 11:27 |
| *bloos* heb ik weer, een lief gedicht en van die lieve reacties (is wel duidelijk dat ik niet meer wakker was toen ik hem over de mail kreeg) maar bedankt, klinkt wat magertjes maar je weet van wie het komt ;-)) liefs, Marina |
|
| Albrecht Paul: | Vrijdag, oktober 25, 2002 10:53 |
| Heel mooi hoe je hitte en ijs en kleuren samenbrengt. Je tekent daarbij een meisje dicht bij de natuur, sierlijk en weerbarstig. Een mooi stukje Marina. (Moet toch ook eens kijken naar de koe van Bas, die zit toch echt te tobben...) |
|
| Basje : | Vrijdag, oktober 25, 2002 01:39 |
| dit gedicht is 'vol' geschreven... Net niet te diep en toch moet ik hem nog es lezen;) en ik moet het doen met een koe (kom er maar niet overheen) hahahaha |
|
| waterval: | Vrijdag, oktober 25, 2002 00:59 |
| als de ogen zoveel warmte schrijven moet het wel mooi zijn om ze te kunnen lezen.... prachtig..... |
|
| Sheena: | Vrijdag, oktober 25, 2002 00:05 |
| oeffff *smelt* heerlijk stel !!! Sheen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 25 oktober 2002 | ||
| Thema's: | ||