Albrecht Paul en ik
Zijn toverstokje roerde mensenharten
in foutloze woorden soms toch tot pijn
zijn hart wilde zich splijten uit liefde
om deuren van staal te doen smelten
zijn woorden bezegelen de waarheid
in tonen van natuurlijke geluiden
zijn gitaar hunkerde liefdevol
naar zijn vingers op de snaren met gevoel
zijn lach en stem zonder vervorming
toverde een blauwe lucht voor mij.
28-10-‘02/22:17
Reacties op dit gedicht
| ~Marina~: | Vrijdag, oktober 25, 2002 11:24 |
| een geknapte snaar geeft niet meteen valse noten ;-)) nice Angel |
|
| Albrecht Paul: | Vrijdag, oktober 25, 2002 09:33 |
| Goed gezien, Bas. Di Angeli heeft dat al eens gedaan en toen moest-ie een heel lijstje afwerken. Het lijkt of er een hofhouding van dankbaren wordt gekreëerd nadat zo'n loflied is gezongen. Natuurlijk vind ik dit heel fijn hoor, Wil! Enne... mijn gitaar hunkerde niet zo liefdevol, want al na het eerste couplet knapte er een snaar - kwestie van te hooggespannen verwachtingen ;-)) Nu maar hopen dat er geen Freakjes afknappen, als ze dit lezen... |
|
| Basje : | Vrijdag, oktober 25, 2002 00:32 |
| En ik moet het doen met een koe:S hahahahaha kort maar bondig je hebt er zin in zie ik... dit is al de derde die ik lees :D je bent nu bijna verplicht het hele gflijstje te beschrijven.... succes :D maz Bas |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 25 oktober 2002 | ||
| Thema's: | ||