“Afscheid van een kale bol…”
Ze kijkt al eeuwen in de spiegel
Van zijn gladde kale bol
En al maakten ze elkaar soms kriegel
Ze hielden het toch altijd vol
Ze woonden 60 jaren samen
In een Amsterdamse wijk
En heel de buurt kon het beamen
Ze zetten iedereen te kijk
Het waren echte Jordanezen
Dus hun gekat niet voor de poes
Maar daar hoefde je niet voor te vrezen
“Ze doen geen kwaad” zei tante Loes
En nu zijn tijd dan is gekomen
En hij zo stil ligt opgebaard
Kan ze enkel van hem dromen
Als ze droef de kist in staart
Toch is het net of ze hem hoort praten
En naar de toon hoeft men niet te gissen
Ze zal van al zijn doen en laten
Zijn mopperen het meeste missen
“Je was niet echt een droommeid”
En hij glimlacht naar het vrouwtje
“Je moeder was dan wel een schoonheid
Maar jij een schoonheidsfoutje
En toch hou ik van je schat”
Ze valt hevig huilend neer
Want zijn kale bol wordt mat
En ze ziet zichzelf niet meer…
| wijnand.: | Vrijdag, oktober 25, 2002 17:15 |
| heel mooi | |
| karin jansen: | Vrijdag, oktober 25, 2002 16:46 |
| prachtig hoor heel erg mooi beschreven! |
|
| Tynipox: | Vrijdag, oktober 25, 2002 13:33 |
| Mooi joh! Hoe verzin je het! Mijn complimenten hoor. Knuffies van Tyni. |
|
