Ik zit hier maar wat voor me uit te staren
Voel me stikalleen
Niemand met wie ik kan praten
Waarom laat iedereen me in de steek?
De vraag is er
Maar het antwoord blijft weg
Stilaan zak ik steeds verder weg
Tot ik in een diepe put zit
Waar ik niet meer uit geraak
Wil iemand mij misschien helpen?
Of heeft iedereen zich tegen mij gekeerd?
Waarom?
Wat doe ik toch verkeerd?
Ik laat jullie toch ook niet in de steek?
Ik vraag me steeds meer af
Is dit mijn straf?
Maar waarom ik ze heb verdiend
Weet ik niet
Ik kan dit soort leven niet langer meer aan
Dat moeten jullie toch ook verstaan?
Soms voel ik de tranen in me opkomen
En slik ik ze weer weg
Ik wil me groot houden
Ik wil niet dat ze zeggen
Wat een kleinzielig mens is dat
Maar straks breekt het deksel open
En dan zou het potje weleens kunnen overstromen
Als mijn opgekropte woede en verdriet
Komt dan naar boven
Wie kan mij beterschap beloven?
als jij ook al die leugens blijft geloven
Kom ik dit nooit meer te boven
Wanneer zal die ene nu eens gaan vertellen
Dat het allemaal leugens zijn?
Dat hij alles heeft verzonnen
Omdat ik hem niet wou
Ik kijk naar deze dag uit
Zodat ik jou zoveel zou kunnen zeggen
Dat eindelijk de waarheid over mij aan het licht komt
Vanaf die dag zal ik gelukkig zijn
Zou jij dan ook gelukkig zijn?