raak je aan.
Voel maar.
Ik raak je hand aan.
Laat het maar door je heen gaan.
Ja het is huiver wat ik ervaar.
Muren zijn opgebouwd.
Afgeschermd je kwetsbare bestaan.
Eens heb je het totale leven vertrouwd..
Maar meer en meer zijn de muren opgebouwd.

Ik raak je aan.
Mijn hand op jou hand.
Want ik voel me met jou begaan.
Een overbruggen van een afstand.
Je raakte me met jou bestaan.
Daarom raak ik jou nu aan.
Een opwelling van tederheid.
Een uitdrukking van verbondenheid.

Een verbinding van Ziel tot Ziel.
In het voelen.
Een her-verbinding, voordat de mens uit het paradijs viel.
Een her-inneren wat was het werkelijke bedoelen.

Zo kunnen we werkelijk samen Zijn.
Een een zijn.
Dat wat was voor de afscheiding.
Dat wat was voor de verleiding.
Dat wat was voor alle pijn.

Samen tot rust komen.
Een verstillen.
Een wakker worden na alle dromen.
Een uitdoven van alle willen.

Ja, we zijn de onschuld verloren.
We zijn gevallen een eindeloze val.
Vele beelden die het eeuwige moment verstoren.
Maar ik weet dat je eens je onschuld hervinden zal.

Ik raak je aan.
Voel maar hoe zacht.
Misschien een inbreuk in je bestaan.
Maar weet dat ik niets meer dan dit verwacht.
Dat we samen mogen voelen deze tedere Kracht.
In dit moment kunnen we eeuwig bestaan.
Uit dit moment kan iets nieuws opstaan.