Bevroren in de tijd!
Zachtjes loop ik door de kille grauwe straat.
Mijn leven overdenkbaar, één eindeloze
lange draad.
De gure wind en koude regen teisterd
mijn gezicht.
Het zwarte is nu naar mij gericht.
Heel plots blijf ik stilstaan, het lijkt wel
of ik bevroren ben in de tijd.
Maar het is niet de eenzaamheid of het verdriet,
dat me zo doet stilstaan.
Er is gewoon geen reden om verder te gaan!
De mensen rondom mij kijken me wat verbaast aan.
"IK"
die daar zo stil sta op het midden
van de baan!
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: knufbeertje01 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 26 oktober 2002 | ||
| Thema's: | ||