Terugkeer
aarzelende tred van blote voeten
die huiverend koude vloer ontmoeten
onverhoeds gewijde stilte brekend
haar stem hoor ik wel
zachtjes sprekend
tot het meisje
dat in mijn ruimte komt
om te troosten
klinkt haar lied
of om wanhoop
te verzoenen
met een beeld
van kindverdriet
want ik lag daar
diep verzonken
in de slaap die eeuwig leek
of ik toch nog komen zou
naar haar toe
om verhalen te vertellen
tot zijzelf kon rustig slapen
vaag zag ik haar voetjes sporen
op de tegels als verloren
levensteken en het horen
dat langzaam weg vervloog
in mijn eigen toegemeten tijd.
die huiverend koude vloer ontmoeten
onverhoeds gewijde stilte brekend
haar stem hoor ik wel
zachtjes sprekend
tot het meisje
dat in mijn ruimte komt
om te troosten
klinkt haar lied
of om wanhoop
te verzoenen
met een beeld
van kindverdriet
want ik lag daar
diep verzonken
in de slaap die eeuwig leek
of ik toch nog komen zou
naar haar toe
om verhalen te vertellen
tot zijzelf kon rustig slapen
vaag zag ik haar voetjes sporen
op de tegels als verloren
levensteken en het horen
dat langzaam weg vervloog
in mijn eigen toegemeten tijd.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Maandag, oktober 28, 2002 23:13 |
| komt de een op verhaal in het lied van de ander, dan keert zich het kwijt zijn tot weer een beetje eens verstreken tijd. groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: victor van der Daelen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 27 oktober 2002 | ||
| Thema's: | ||