Basje en ik
Stilzwijgende vragen waren het niet
om het orakel over hem te roepen
de engel voelde liefdevol zijn wens
besloot humor even te verbannen
leeftijd heeft mij even ingehaald
vergeten de rimpels en grijze haren
hij pushte mij met een lach
ontnam mijn gevoel van zelfmedelijden
zijn handen strooien bloemen
zonder kwetsbaarheid te verliezen
buigt nederig zijn hoofd
al beschamen zij hem naargeestig
hij leent mij zeker zijn schouder
ondanks mijn afstanden blokkeren
hij verbindt mijn wonden zo intens
dat pleisters nimmer nodig zijn
met al mijn liefde hoe beperkt
stuur ik hem de kracht en zuiverheid
die zijn voeten laten zweven
zodat hij nimmer meer valt.
27-10-‘02/19:28
Reacties op dit gedicht
| waterval: | Maandag, oktober 28, 2002 01:35 |
| na alles wat ik reeds gezien heb zeg ik ..."ja......zo lees ik hem....."... mooi...... |
|
| Basje : | Maandag, oktober 28, 2002 01:21 |
| .....wonderbaarlijk... je hebt me even aan het wankelen gebracht...gek genoeg schoten mijn ogen even vol van de waardering in het gedicht...Ik kan er niet veel mee...niet meer dan dankbaar zijn voor de erkenning en warmte die ik hier ontvang... die verdomde engelen ook *snik* dank je... |
|
| ~Marina~: | Zondag, oktober 27, 2002 21:43 |
| grin dit zal hij zeker waarderen en ik ook want ik ben het er helemaal mee eens! kus, voor beide! Marina |
|
| Frummel: | Zondag, oktober 27, 2002 19:43 |
| Ahh wat mooi en lief.. Ik ben helemaal onder de indruk, dat zal Basje dan ook zeker wel zijn! Miss you, Frummel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: DiAngeli | ||
| Gepubliceerd op: 27 oktober 2002 | ||
| Thema's: | ||