Nihilistisch Zelfbedrog

(De loutere Verbouwing van een Vergankelijk Idee.)




(Deel één)

Als Liefde de constante is
die ik in dit bestaan zoek,
waarom loop ik er dan steeds van weg?

Als Schoonheid zin geeft
aan mijn tijdelijkheid,
waarom komt Ze dan steeds zo lelijk aan?

Als Twijfel mijn enige zekerheid is,
waarom betwijfel ik dat zelfs?

Mijn denken zoekt eeuwige zekerheden
om mijn eeuwig durende twijfel weg te nemen.

Waarom heb ik dan steeds schrik
telkens jij ermee afkomt?

Ik twijfel oprecht aan jouw oprechtheid.

Mijn laag zelfbeeld (dweil die ik ben)
krijg ik maar niet afgeworpen.

Mijn eigenwaarde is waardeloos
gewenteld in het zelfmedelijden
die de Twijfel met zich meebrengt,

filosofische zelfbevruchtende masturbatie
zonder uitweg, zonder blijvend gevolg?

Zelf dat betwijfel ik.





(Deel twee)

Liefde en Schoonheid,
het Leven en de Dood,
de Twijfel en de Zekerheid,
ze laten me maar niet los.

(Nihilistisch Zelfbedrog)

Is Liefde de Dood vergeten?
Is Twijfel in Schoonheid Leven?
Is Leven zeker de Dood overstijgen?
Is mijn Liefde voor Jou Eeuwig?
Ben Jij die constante?

Eerlijk, (Wat is Eerlijkheid?
Is Zekerheid een Twijfelende Leugen?)
ik weet het niet.

Ik die zo graag alles wil weten,
ik die zo graag alles wenst te begrijpen.
Waar ligt mijn bron der Kennis,
mijn Steen der Wijzen?

Louter in Vergankelijkheid zei mijn mentor.
Louter in dit Nihilistisch Zelfbedrog.

"Louter aan de rand van de samenleving,
gevaarlijk leven aldaar, maar
het uitzicht is onwaarschijnlijk mooi!"