Op een kille, gure novemberdag,
echt zo'n doordeweekse, doodsaaie dag,
waarop depressieve gevoelens de bovenhand krijgen,
iedereen naar het buitenland wil emigreren
en de zin om ook maar iets te doen ontbreekt,
ben ik gelukkig.
Terwijl het buiten regent,
de koude binnen met moeite te verdrijven is,
de verkoudheden zich weer over ons ontfermd hebben,
de stad zich in een melancholische stemming hult,
en iedereen moe en het leven beu is,
ben ik gelukkig.
Ik ben gelukkig,
omdat het regent,
omdat het een doordeweekse, saaie dag is,
omdat ik weet dat het beter zal worden,
omdat ik weet dat ik niet alleen ben.
Ik ben gelukkig,
omdat de koude warm zal worden,
omdat de wereld stil staat,
omdat melancholie een nieuw begin kan zijn,
omdat ik weet dat jij er bent.