Sterven ?
Ooit eens opgejaagd
door herfstlijke stormen
die de bleke naaktheid
van mijn wezen herkennen
even meedogenloos ontbloot
tot wanhoop geboren tussen
sterven de zwarte bladeren
die stilte krioelend benaderen
met wormen de draden
een rottende humus
die langzaam verteert.
Hier ik wacht op de zon
wijl de broeierige hitte
in de grond rondom
mij kiemend doet ontwaken
tot de aarde scheurt
het licht mijn einddoel wordt.
door herfstlijke stormen
die de bleke naaktheid
van mijn wezen herkennen
even meedogenloos ontbloot
tot wanhoop geboren tussen
sterven de zwarte bladeren
die stilte krioelend benaderen
met wormen de draden
een rottende humus
die langzaam verteert.
Hier ik wacht op de zon
wijl de broeierige hitte
in de grond rondom
mij kiemend doet ontwaken
tot de aarde scheurt
het licht mijn einddoel wordt.
Reacties op dit gedicht
| Lapis Lazuli: | Donderdag, oktober 31, 2002 17:47 |
| Mooi gedicht! Prachtige woordkeus. Goed geschreven... Wil ik ok kunnen.. Liefs! |
|
| free: | Donderdag, oktober 31, 2002 08:32 |
| de eerste strofe is wat somber maar het 2e maakt het goed....mooi liefs free |
|
| karin jansen: | Woensdag, oktober 30, 2002 12:56 |
| ... ik moest hem een paar keer lezen, maar ik denk dat ik hem snap ... heel erg mooi geschreven |
|
Over dit gedicht
| Auteur: victor van der Daelen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 30 oktober 2002 | ||
| Thema's: | ||