je belt me,
maar ik wil niet antwoorden.
Er valt niets meer te zeggen....
Je wou wel,waarom deed je dan niets?
Ik heb nog nooit zoveel liefde gekent,
en ik ben ook niet meer eenzaam.
Ik heb je nooit willen laten gaan....
Want ik was helemaal verloren.
nu heb ik wel weer de nood om uw naam te hore,
maar niet meer het gevoel u te zien....
Je zal wel merken,
het verdriet zal slijten.
Je zal iemand anders leren beminnen,
zonder ook maar één moment aan mij te denken.
Je zal zien,de liefde die je me gaf,
die bevroor ons alle twee.
En als je mijn naam toch nog is spontaan over je lippen laat rollen,dan zal ja merken,
dat er ook niets meer was uit te leggen........