Ik weet niet of ik het wel zou zeggen
Een vernedering kan ik niet aan
K'zou er voor willen vechten
Maar zal ik dan wel verder staan?
Het is net of het bevindt zich achter een hekken
Aleen vraag ik me af:”kan ik de werkelijkheid wel aan?”
Ik ben bang om de eerste stap naar het hekken te zetten
Dus blijf ik voorlopig nog wat bij het venster staan
Maar zal het wachten mij nu niet nekken?
En hoelang zal het daar nog blijven staan?
Ik zit vast in de tijd en weet niet hoelang ik ze nog kan rekken
En weet niet of de tijd beter voor of achter kan staan
K'zou willen vanachter m'n raam komen en er gewoon op toe stappen
En zeggen wat ik zo ongelooflijk zwaar voel
Maar telkens ik ervoor kom,is het alsof ik m'n hart voel dichtklappen
En dat komt over als onverschillig en koel
Maar eigenlijk is het enige wat ik dan doe naar lucht happen
En ga dan telkens opnieuw weg met dat zelfde rot gevoel
Maar hoe kan ik het formuleren zodat het valt te snappen
Hoe kan ik maken dat ik niet zal afwijken van mijn doel
En dat iemand anders het van voor men neus zal wegpakken