Eenzaamheid,
een gevoel waar niemand aan zal wennen.
Eenzaamheid,
een woord die niemand wil kennen.
Maar toch bestaan er teveel eenzame mensen,
mensen met veel verdriet,
die zich graag een paar vrienden zou willen wensen,
maar niemand die dat aan hen ziet.
Geen bekende stem meer horen,
geen warmte en liefde voelen.
Je voelt je alleen en verloren,
en begrijpt gelijk wat ze met eenzaamheid bedoelen.
Je hebt het gevoel dat niemand met je wil praten,
het gevoel dat niemand je kent.
Geen enkeling heeft dat in de gaten,
omdat je doet alsof je vrolijk en gelukkig bent.
Denkend dat de mensen om je heen,
jou niet zien staan.
Want terwijl jij eenzaam bent en alleen,
hebben zij vrienden overal vandaan.
Je anders voelen dan de rest,
denkend, zo ben ik nu eenmaal geboren.
Je doet keer op keer je best,
om bij al die anderen te horen.
Altijd maar weer dromen,
dromen van een vriend.
Zeker wetend dat jou dat niet zal overkomen,
omdat je denkt dat jij geen liefde verdiend.
Ook voor jou komt een moment,
dat je weer kunt genieten van het leven,
dat je niet meer eenzaam bent
en merkt dat er mensen zijn die veel om jou geven.
Geloof mij, het gevoel wordt minder,
en je raakt het ooit kwijt.
Als een rups die ontpopt als vlinder,
en haar vleugels spreidt.
Want ooit zal die rups kunnen vliegen,
op weg naar vrijheid en geluk.
Weg van de mensen die jou bedriegen,
en je bevrijden van je eenzaamheid, in een ruk.
Je bent een eigen individu met een eigen persoonlijkheid,
die ook liefde en aandacht verdiend.
Je verdiend geen gevoel van eenzaamheid,
maar een betrouwbare vriend.
Eens merk je in je leven,
dat er mensen zijn die je kunt vertrouwen,
Mensen die om je geven
en van degene die je bent gaan houden.
Ik heb een hetzelfde gedicht al eerder gestuurd, alleen was er toen wat mis gegaan en staat er dus nu half af gemaakt tussen, vandaar dat ik hem nu nog een keer stuur, maar dan compleet.
Femmes