Want de waarheid doet pas pijn...
Sprakeloos kijk ik toe,
wil begrijpen weet niet hoe.
Gedachten grijpen me aan, wil dat het is
Zoals het nooit zal gaan.
Kan het niet meer horen,
Het is een doorn
In mij te neergeslagen oog
Van binnen vloeien tranen
Maar door bitterheid blijven ogen droog
Waarom hier
Nu,
Deze pijn,
Waarom moet de wereld zo zijn
Inkognito 03-11-‘02
“Er is met geen pen te beschrijven wat ons nu houvast zou kunnen geven, mijn medeleven gaat uit naar de slachtoffers en hun familie”
3 november 2002 omstreeks half zes Matrixx Nijmegen
Reacties op dit gedicht
| brightness: | Maandag, november 04, 2002 18:39 |
| Heb je dit gezien bij de XX? Dom he, dat mensen zo zijn! Laat me trouwens even weten wanneer je tijd hebt. Dan praten we wat. Ik ben benieuwd hoe het is met jou en met iedereen bij je thuis(je moeders operatie enzo). Hier thuis gebeurt een heleboel. We gaan binnenkort verhuizen..blabla. je weet mijn email en telefoonnr duzz...tot gauw | |
Over dit gedicht
| Auteur: inkognito | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 03 november 2002 | ||
| Thema's: | ||