Kijkend in de spiegel
Naar zijn uiterlijke schijn
Waarom is hij niet gelukkig
Als tranen vallen in een fontein
Hij vind zich een monster
Een mismaakt creatuur
Hoe kon dit gebeuren?
Is het een fout van de natuur?
Nu zwerft hij door wegen en paden
Zoekend naar geluk
Zal hij ze vinden?
Weg met die pijn en haat
Liefst met 1 simpele ruk
Maar het blijft nog even steken
Diep in zijn verkrachte brein
Van zijn ongeordende illusies
Al dat kwaad, haat en pijn
Doch is dit enkele jaren geleden
Dat hij dit misbruikt beeld had van zichzelf
Die hem bijna als dood achterliet
Diep vanbinnen in dat donker gewelf
Nu ziet hij de flitsen van schoonheid
Die het leven te bieden geeft
Zijn uiterlijk een andere vorm aan nam
Dat hij nu kan zeggen “ik heb geleefd”
Diep in zijn hart
Staan de littekens nog gekerfd
Die nog niet zijn vergaan
Wel van zwart naar donkerrood zijn geverfd
die kleine moed
en schrale hoop
brengt mij nu verder in het leven
op de weg waar ik nog steeds op loop
een kleine wens voor het heden
en mijn leven is compleet
de zoektocht naar het gevoel die ik nu heb
een woord dat “liefde” heet...