'Je moet jezelf niet in één keer weggeven, je moet jezelf centimeter voor centimeter weggeven. Dat is wat je verteld hebt. Dat je nooit alles in één keer moet weggeven, dat je altijd wat moet overhouden om de volgende dag weg te geven.'
Ik knikte, lanzaam, alsof ik vergeten was dat ik in gezelschap was.
'Dat is precies wat ik doe,' zei hij na een paar seconden stilte, 'ja, dat is precies wat ik doe. mezelf centimeter voor centimeter weggeven, zodat ik nog wat heb om morgen weg te geven. Het is grappig dat we eingenlijk het zelfde doen.'
Ik lachte. En hij zei: 'op het jezelf weggeven.' En we schoten onze glazen tegen elkaar. 'Maar wel centimeter voor centimeter,' zei ik.
Albrecht Paul: | Dinsdag, november 19, 2002 16:54 |
Dit doseren doet heel onheilspellend aan. Vooral omdat het lijkt alsof hier een misverstand in het spel is, dat die twee personen dat weggeven-in-centimeters heel verschillend bedoelen. Lekker traag is lang lekker, dat wel. Dat is de tedere conclusie van dit gesprek, maar... zit er een addertje onder het gras? |
|
I love Misty: | Maandag, november 04, 2002 16:23 |
hihi, mooi en leuk gedichtje xxx | |
pramodah: | Maandag, november 04, 2002 10:27 |
wat moet ik daar bij denken ;).... | |
Auteur: -illusie- | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 04 november 2002 | ||
Thema's: |