canta`bel
onze ogen wierpen
zaadjes
over en weer
woorden vlogen
als kleine zuiverende
sponsjes
we zogen haar op
en kwamen zachtjes
neer
de boom
in gedachten
zo vanzelf
rap geplant
hetzelfde
voor jouw
aanraking
jouw
zachte hand
weet
het rust nog
op mijn schouder
zoete middag
lang ge`lee
ik vul er nog mijn dagen mee.
zaadjes
over en weer
woorden vlogen
als kleine zuiverende
sponsjes
we zogen haar op
en kwamen zachtjes
neer
de boom
in gedachten
zo vanzelf
rap geplant
hetzelfde
voor jouw
aanraking
jouw
zachte hand
weet
het rust nog
op mijn schouder
zoete middag
lang ge`lee
ik vul er nog mijn dagen mee.
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Dinsdag, november 12, 2002 13:15 |
| La vie est BEL - zoiets? Het heeft iets Pakhuis-achtigs, maar dat heeft Wil me hieronder al voorgezegd. Hoe kun je nu sponsjes opzuigen? En wie is 'haar'? En wat is die 'het' die op je schouder rust? Is het niet 'hij', nl de hand? Woorden dwarrelden in zuiverende wolkjes Zo blijft het beeld van de zaadwerpende boom heel. Blijf stevig geplant, Frauke. Ver van je wortels groeit klein nieuw leven. Zomaar - omdat je woorden strooit. |
|
| j.jonkers: | Dinsdag, november 05, 2002 17:37 |
| mooi,,,was dat mijn hand op je schouder...... jan | |
| Ana (stacia): | Dinsdag, november 05, 2002 12:53 |
| Frauke is terug. En hoe ! liefs ana |
|
| Di Angeli: | Dinsdag, november 05, 2002 10:55 |
| Zit hier alleen en lees alles nog maar eens een paar keer door. Wat een schitterende woorden. En ja wat kan me die middag goed terughalen... :)) Jammer dat dagen zo snel voorbij gaan. De herkenning spat uit mijn ogen, fonkelen.....is beter. :)) |
|
