Het dal van de liefde...

Ik dacht in het dal der liefde te zijn beland,
en dat alleen omdat mijn liefdesschip is gestrand.
Gelukkig was daar mijn pen en schreef ik neer,
wat ik voelde sinds die jonge heer.
Iedere dag zie ik je glimlach even
en begin ik te beven.
Maar bedenk me dan dat ons schip zonder kapitein ging varen,
en toen de lucht begon op te klaren,
was daar dat strand,
niet gezien,
en met schip en al onbemand in het zand.

Nu wil ik weer gaan varen met een kapitein,
want dat t schip gestrand was voelde niet echt fijn.
Dus ik duw mijn schip van wal,
ik laat jou staan,
niet wetend of het schip weer stranden zal.
Ik hijs de zeilen en gooi het roer om,
en weet, dit is het einde van wat ooit begon.
Je beeld vervaagt,
het schip vertraagt...
Ik vaar tot de top van het dal in zicht is,
en wacht tot de jonge heer uit m'n hoofd gewaaid is
Tot ooit,
jij die inspiratie was en mijn leven heeft omgegooid.

Bedankt voor de mooie tijd... xx