SLAAN IN OP WEERBARSTIGE LIJVEN
slaan in op weerbarstige lijven
ze wuiven en zwaaien
de vingers gespreid
een wereld vol handen
ik droom ze altijd
dan wil ik ze raken
om samen de
dag te gaan maken
te spelen met tijd
het spel verandert
de stemming heel snel
vuisten worden geheven
woede is overgebleven
gezichten zijn strak
het wiegen voorbij
ze vloeken en dreigen
slaan in op weerbarstige lijven
de stilte wordt voelbaar
de massa ontzet
handen worden gevouwen
dood spreekt zacht zijn gebed
wil melker
07/11/2002
Reacties op dit gedicht
| arie: | Vrijdag, november 08, 2002 04:57 |
| Bezinning Wil.. dat is wat het mensdom redden kan.. Liefs, Arie |
|
| Albrecht Paul: | Donderdag, november 07, 2002 14:07 |
| De twee laatste regels zijn wat zalvend als besluit van voorgaande ontwikkeling. De stilte komt wat vlug, het slaan staat op de voorgaande regel als climax. Kan slaan op hooligans, maar evengoed op slecht bewaarde herinneringen. Het object van vreugde en woede blijft onbenoemd. Jammer. |
|
| Wolfje: | Donderdag, november 07, 2002 12:20 |
| prachtig Wil, alhoewel ook ik het liever omgekeerd droom, liefs van Wolfje |
|
| free: | Donderdag, november 07, 2002 11:07 |
| prachtig wil....voor de hoofdpersoon in dit gedicht;droom het de volgende keer eens in omgekeerde volgorde...t kan...lucide dromen liefs free |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 07 november 2002 | ||
| Thema's: | ||