Nostalgisch.
De crème de la crème der jaren is vergleden,
zo jong ben ik al bejaard. (Dat ik al
roltabak, extra licht maar toch, rook.)
Herinneringen zitten bevrucht in mijn baarmoeder.
Doch baren, moeder, zit er nog niet in,
niet genoeg rimpels in jouw en mijn gezicht.
Wel al gedicht, in eenvoud die eenvoudiger wordt,
(Andere generaties liegen dat het stinkt.)
in mijn zwarte boek vol goeds,
het leven in de kantlijn en in post scripta
van brieven aan haar. Het was duidelijk,
toen ik vele malen stierf, waarom ik leefde.
Nu slechts melig voor ons samengaan en ironisch
voor ons staan voor oude jury's vol onbegrip.
De jonge, kindse jaren zijn vergleden, roetsjbanen
monden al vroeg uit, in een leeftijd zonder naam.