Dit is eigenlijk geen gedicht, maar een ode aan een vriendin, die ik verloren ben door haar machteloze strijd in de psychiatrie en in haar leven. Ze kon niet meer..maar soms kan ik haar nog niet vergeten. Hopelijk heeft ze nu de rust waar ze zo naar verlangde.. Dag lieve meid...ik hield van je.

Het was nacht,..en de straten waren zo goed als leeg, op een paar zwervers na. Soms hoorde je een auto toeteren, of er ging een trein voorbij. Het was een heldere lucht, maar het was bitter koud. Duizenden sterren flonkerden in de lucht..de mensen haastten zich vanuit de kroegen en hun werk naar huis..

Niemand zag het kleine pakketje liggen , verborgen onder de struiken..dik ingepakt en weggestopt in een boodschappentas.

Ze dachten aan hun gezin, en wilden naar huis, naar de gezelligheid.

Wie kon ook vermoeden, dat in die boodschappentas, met de herfstbladeren erop...een klein kindje lag?

Het kindje sliep...was zich nergens van bewust. Het had het warm, en de moeder had van haar laatste geld het baby tje nog eenmaal eten gegeven. Ze had haar gewassen en nog geknuffeld...voor de allerlaatste keer.

Toen had ze het warm ingepakt..haar mooiste kleertjes aangedaan.. ze keek in de keuken, ja, haar flesje was goed. Ze gaf haar nog eenmaal te drinken.. meer had ze niet..het geld was op..er was geen help..en ze had niemand meer. Ze was ten einde raad...had alles geprobeerd, overal om hulp gesmeekt.. maar de mensen lopen maar al te graag een drugsverslaafde met een babytje voorbij.. de krachten van de moeder waren op.

Ze kustte haar kind..terwijl de tranen over haar wangen liepen. Nog eenmaal het boertje..ze hield haar dicht tegen zich aan. Ze was zo moe...ze had zo n honger..maar haar kind ging voor..ze wou zorgen dat zij het beter kreeg als zichzelf. Ze deed het een mutsje op..en een sjaaltje om.. haar oude jas hing slobberig om haar magere lichaam. Moeizaam sjokte ze door.. met haar baby op de arm en de tas aan de hand. Toen kwam ze bij een kerk...daar zullen ze wel voor haar zorgen..haar snel vinden..

Ze kustte het slapende meisje..met de donkere haartjes.

Ze trilde van top tot teen..ze wikkelde haar in een kleine warme deken , legde een kussentje onder haar hoofdje, en toen in de tas..daar was ze beschermd..voor de kou

Ze legde het op de trap van de kerk...en keek omhoog, smekend dat iemand haar snel zou vinden.

De tranen bleven stromen en ze liep weg..steun zoekend langs de wanden.

Ze klom de trap op van de flat waar ze woonden..het kleine kamertje waar zij tweeen leefden.

ze was zo moe..zo eenzaam..en zo vreselijk verlaten.

Maar ze ging naar binnen...ze pakte haar slaappillen, en nam haar laatste shot..die ze zorgvuldig had bewaard..

Ze sjokte naar de lift..drukte op 17 hoog. Ze leunde tegen de muur terwijl de lift omhoog zoefde..

mijn dochter zal het goed hebben..was het refrein in haar hoofd...toen ze naar beneden sprong..

Eindelijk vloog ze...het was eindelijk voorbij.

Resultaat van de Psychische zorg..en dan zeggen ze..:

wij staan altijd voor u klaar..