verslagen ben je
neerslachtig kijk je naar de grond
je strijdkracht verdwenen
zo moedeloos toen je daar stond

niet had je nog om voor te leven
een vlakte met ondoorbreekbare grenzen
je had niets meer te geven
alleen nog nutteloze dromen en wensen

parelende ogen
toen een traan verscheen
kon je niet langer op aarde houden
het moment dat je verdween

zakte moedeloos ineen
een pijnlijk afscheid
tussen de sterren is je rustplaats
eindeloos in de eeuwigheid

een engel op mijn schouders
zal je altijd zijn
zo ver en toch dichtbij
een stem in mijn hart, troostend en zo klein

een lach met een traan
troostende rede omdat ik ween
wetend dat je overal om me heen bent
dat je nooit echt verdween

26/10/2002
-marisje-