Wegstervende klanken
de wind
fluistert een lied
van oeverloos verdriet
jankt door de bladeren
die al gevallen zijn
raast door de takken
in woedend venijn
van opgeven weet ze niet
ze jaagt naar mijn hart
probeert me te raken
maar het slot is stevig
moeilijk te kraken
en een sleutel
is er niet
de wind
die zo hard vocht
hoor ik
in wegstervende klanken
ze blaast stilletjes
de aftocht
Reacties op dit gedicht
| sleepless: | Donderdag, november 14, 2002 09:37 |
| Ik zie mezelf al wandelen met een lange jas, goed ingeduffeld voor de koude dagen. Mooi gedicht. Groetjes. |
|
| Albrecht Paul: | Dinsdag, november 12, 2002 15:43 |
| In het laatste couplet zou je de overgang in tijd moeten aangeven. De storm is dan immers voorbij. Met 'hoor ik nu' bijvoorbeeld plaatst men het al beter. 'hard vocht' als in hardvochtig, maar ook in vocht (nattigheid van de regen) is een rijke vondst. Ook 'aftocht blazen' in combinatie met 'klanken' is erg goed gevonden, temeer omdat in 'tocht' ook weer wind te horen is. Dat van die sleutel is minder goed. Met een sleutel kan de wind toch niks doen? windkrac |
|
| DrieGeetjes: | Dinsdag, november 12, 2002 00:38 |
| Heerlijk toch die gedichten over herfst. Ik vind ze altijd zo knus om te lezen en om te schrijven. Ik ben een échte 'herfst-man'. De eikels vallen dan altijd van de bomen... *GRIJNZZZZ!* Prachtig gedicht, Roxette! Jo. ;o)x |
|
| voske: | Maandag, november 11, 2002 23:44 |
| De wind gaf mij als kind de kans om vliegers op te laten.Hij is daarom altijd mijn vriend gebleven.(en ik ook wel een beetje kind) ;o) liefs,voske |
|
| Sheena: | Maandag, november 11, 2002 22:44 |
| herfst ... zucht ... mooi verwoord .... Sheen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Nina Laverona | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 11 november 2002 | ||
| Thema's: | ||