haar stem weergalmt doorheen
het grote gebouw
nu nog kil onafgewerkt
maar spoedig gevuld met
doeken omlijst en
de eerste duur
uitgedoste gasten
met
hij, de schepper
die mensenschuw
vanachter een gordijn
naar hen kijkt
het is zijn leven niet
enkel voorheen witte vlakken
ontwaarden de glinstering
die achter zijn bril schuil ging
bij een ontluikende visie
net als nu
ja het zijn zijn mensen
hun kijken behoort hem toe
hun lach, vinnige oogopslag
zelfs hun geflikflooi met verwoorden
van zijn beelden
zijn wereld tussen werf en veld
stimuleert wervelend mijn
...
ja eindelijk durf ik over me zelf te schrijven
zelfs dat speelt hij klaar...
^__^
christina: | Vrijdag, november 15, 2002 20:30 |
wat een plaatje zeg je mag echt trots zijn op dit gedicht en eventjes naast je schoenen gaan lopen hoor liefs en knuffie mam christa |
|
Rep: | Woensdag, november 13, 2002 22:53 |
nu eerst een bavaria...of nee doe toch maar een Grimbergen :-) Groet! |
|
Laurens Windig: | Woensdag, november 13, 2002 16:57 |
Alles is al gezegd! | |
aseos: | Woensdag, november 13, 2002 12:23 |
ik ga even een heel erg diep inhoudelijke en intellectuele reactie geven "mooi...." mijn hersentjes zijn er even meeopgehouden vandaar, maar wel de waarheid! kus soesa | |
The Wizard Of Lightning: | Woensdag, november 13, 2002 00:37 |
:o) | |
Sheena: | Woensdag, november 13, 2002 00:14 |
bijzonder ... een kunstenaar zonder vrees kan niet zo diep gaan als hij, die als eerste kritisch is op zichzelf .... Sheena |
|
voske: | Woensdag, november 13, 2002 00:11 |
Schitterend Joris. | |
Di Angeli: | Woensdag, november 13, 2002 00:09 |
Zeker als jij het al zelf schrijft, kan je er alleen maar trots op zijn. :)) Ik zie voor alsnog veel symbolieken... Dus ik verwacht nog meer? Diepgang in jezelf heeft nog nooit iemand slechter gemaakt.;-) Mooi Joris. |
|
Auteur: Joris Daelemans | ||
Gecontroleerd door: DiAngeli | ||
Gepubliceerd op: 13 november 2002 | ||
Thema's: |