Ondergronds verdwaald
In de zomerzon
van de winter
kruip ik ondergronds
als een mol met zonnebril
Ondergronds zie ik
vele gezichten apatisch in de ramen staren
behalve één zij straalt
een zachte zonnestraal mijn richting uit
ik durf mijn bril af te werpen
en glans terug
turend naar haar mondhoeken
als ik naar haar oogwit kijk
Hard vervormt zich het licht
als de tunnel stopt met haar bestaan
en ik aanstalten maak om door de gang
met bril op verder te gaan
maar zij blijkt verdwenen
mijn zonnestraal ontstolen,
het huilt hierboven
het licht is zacht
maar ik houd mijn bril
stevig op mijn kop...
ik zoek wel,
maar toch zie ik
haar niet meer stralen,
en lees weer wat oninteressante colums