De temperatuur is twintig graden
maar ik tril als bij vorst
koude rillingen ontnemen zweet
terwijl mijn geest overuren maakt
verborgen achter muren van zicht
kon ik de gedachten maar sturen
niet die van mij maar van jou
al was het een boodschap oh zo klein
ik pijnig mij zelf zoals ik ben
minder sterk als ik dacht te zijn
als een zomerreclame in de winter
doordacht ik alles wat moest zijn
logica overwon iedereen behalve mij
schamper was mijn lach bij het beeld
zomer kon toch altijd zomer zijn
hees zijn mijn woorden geworden
mijn zang ontwaakt vals elke nacht
in tonen die mijn hart doet overslaan
waar mijn ogen geen nacht meer zien
verloren zweef ik in het niets
mijn beven is mijn onvolkomenheid
zoals ieder mens deze tegenkomt
maar ik nu de enigste lijk te zijn
alsof ik een blad ben op de grond
waarvoor de lente niet meer komt.
17-11-‘02/23:10
| Roxette: | Maandag, november 18, 2002 22:25 |
| heel mooi gedicht... kwetsbaar knap... vals gezang zo puur gezongen is alleen maar mooi..... Rox |
|
| eddy daemen: | Maandag, november 18, 2002 18:57 |
| erg mooi zucht | |
| free: | Maandag, november 18, 2002 09:33 |
| tja dat is de prijs van t ouder worden...mooi dicht angel liefs free |
|
| waterval: | Maandag, november 18, 2002 02:36 |
| Oh ja, wat zijn we sterk,....en hoe goed kunnen we er mee omgaan met wat ons overkomt.....Ja,.....we hebben alles onder controle....Volledig.... En dan ineens.......overvalt het.. *...........* |
|
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: DiAngeli | ||
| Gepubliceerd op: 18 november 2002 | ||
| Thema's: | ||