Het noodlot getard
We waren een team,
met zijn vieren hielpen we mekaar.
De avond brak aan
en plagend gaf ik geen afscheidskus.
's Anderdags, ging ik naar de afspraak.
Met ons tweeën stonden we klaar,
onze vrienden op te wachten.
Maar ze kwamen niet meer...
Ze werden gescheiden door het noodlot,
een dronken chauffeur maakte een einde
aan hun liefde en onze vriendschap.
Nu staan we met z'n drieën te samen,
voor de urne van haar, met zoveel vragen.
Slechts één vraag stel ik me nog steeds...
Waarom moest ik haar plagen????
Misschien een goede les voor anderen...
Neem nooit afscheid in onmin....
want het kan soms te laat zijn...
Reacties op dit gedicht
| Fenix: | Dinsdag, november 19, 2002 23:05 |
| mooi... en heel indringend. Je kan nooit weten wat het (nood)lot in petto heeft. Ik vind het heel erg voor je. Dikke troostknuffel, van Fenix xxx | |
| Roxette: | Dinsdag, november 19, 2002 11:30 |
| indringend gedicht...... misschien een kleine troost(als het mag)...plagend geen afscheidskus geven lijkt mij een teken van goede harmonie, een teken dat het goed zat.... sterkte! Rox |
|
| The Slayer: | Maandag, november 18, 2002 20:30 |
| wel, ik weet niet wat te zeggen.... denk ni dak 2 keer zal nadenken als ik van iemand neem maar 4-5-6-7-8 keer , echt, dit is echt heel pakkend prachtig geschreven Ben, echt waa, prachtig..... groetjes Slayerke |
|
| elsje vandenbroecke: | Maandag, november 18, 2002 19:07 |
| ik vind je gedicht prachtig,dekn dat er toch veel mensen stilstaan als ze dit gelezen hebben en een 2de keer nadenken bij hun afscheid. kwens je het beste toe (k) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Bert Lagom |  
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 18 november 2002 | ||
| Thema's: | ||