Kan er rust zijn in de on-rust.
Schrille stemmen die elkaar proberen te overstemmen.
Een kakafonie van geluid.
Glasgerinkel, klankorgasme.
Alle remmen los, want we zijn nu uit.
En toch, ja, er is rust.
Want het is de Liefde die mijn Ziel kust.
Uitgedoofd is alle lust.
Een gewoon Zijn.
Rustend in innerlijke stilte.
Waarin alles gewoon mag zijn.
Geheeld is alle innerlijke pijn.
Het doorzien hebben van alle schijn.
Daarom kan niets me meer deren.
Hoef me tegen niemand meer te verweren.
Ik word beschermd, gedragen.
Als je iets weten wilt, hoef je het slechts te vragen.
Ik laat de druk, de drukte.
Ieder mag vinden, wat zij zich wensen.
Ik heb lief alle mensen.
Zij mogen hun pad gaan.
En wat in mij leeft, zal waarschijnlijk bijna niemand verstaan.
Maar ook mijn pad zal verder gaan.