Medusa
bronnende god verleidt
ontluikend heden
drietand rijgt machteloos
en kilte klinkt als later
zand schuurt druppels
minder rond laat slijten
schuddende trots
tot angst vol twijfel
Pallas’ altaren staren
beledigd en maken leegte
lelijk als de schuld
blikt dood en eenzaam
dagen lijken vol van water
ruist kracht en heldenmoed
tot vloed de afstand dicht
van duo-nietigheid
tocht elkaar vol harts
en twijfel of ogen
kale kwetsbaarheid
verdragen tot verdampt
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: pooky | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 24 november 2002 | ||
| Thema's: | ||