Zoals een verrotte appel,
niet meer zin een gezellige babbel.
niet meer te redden volgens mijn gevoel.
op alles reageer ik heel koel.
Zoals een klokhuis,
waar ik ben voel ik me niet thuis.
Ik vraagt me af waar ik gelukkig kan zijn,
Niet in dit leven, dat doet mij juist pijn.
Zoals op de rand van een diep dal,
net als ik denk dat het goed gaat duw jij me weer van de wal.
IK weet dat jij er niks aan kan doen, jij hebt iets wat lijkt op ADHD. Maar toch, ik zit er wel mee.
ALsof je onzichtbaar kan zijn.
Mensen doen alsof ze het niet zien, mijn pijn.
Zoals een kluis,
ik sluit mijn gevoel op in de kelder van een groot huis.
Zoals een bedorven plant,
zwak, maar sterk genoeg om te overleven met een extra hand.
Die extra hand aannemen wil ik niet.
niemand die weet hoe diep het zit, jarenlang verdriet.
Zoals in een vreemd land aankomen,
je denkt aan je mooie dromen.
Maar je wordt niet verstaan,
het liefst zou je weer teruggaan.
Sorry hoef ik niet meer, ik heb je allang vergeven.
Jij kan zoiets niet zeggen en dat vind ik niet erg, ik zal me er echt wel bij neerleggen.
Ik moet weer vooruit leven.
Ik wil niet meer in dat dal zakken,
ik ga na vele jaren eindelijk de draad weer oppakken.
IK weet het, we kunnen niet meer terug in de tijd.
Door de ellende ben ik al teveel van mijn leven kwijt.
Ik ga nu weer helemaal voor een geweldig leven,
Dit is waar ik in 2001 voor ga streven!!!