Een bloem in mijn gedachten.
De blaadjes vallen af.
Hoe meer blaadjes er af vallen hoe meer ik je mis.
Eerst is het er een.
Dan twee.
Het gaat net zo lang door tot er geen blaadje meer over is.
In mijn hart voel ik scheuten van pijn.
Het lijkt of ik mijlen ver van je ben.
Misschien ben je dat ook wel.
De gedachten over jou vreten aan mij.
Ze spoken in mijn hoofd.
Steeds meer, een grote warboel.
Ik weet niets meer en voel niets meer.
Het is leeg en stil om me heen.
Ik voel me net een kiezelsteen.
Het doet me pijn niet te weten wat je voor me voelt.
Ik kwijn weg met de gedachten aan jou.
Maar jij....
jij bent de gene waar ik van hou