In het bos der geheimzinnige ondoordringbaarheid,

Waar een lach en een vriendelijk handdruk ieders 

leven verrijkt.

Waar iedere boom en dier met elkaar praat,

daar waar de vrolijkheid nooit vergaat.

Staat een schitterend kasteel van zilver

en goud,

Dat de elfjes en de kabouters voor mij

hebben gebouwd.

De ramen zijn van puur kristal,

en als je erdoor kijkt zie je tot in de

verte berg en dal.

Een tuin vol met kleurijke bloemen die

zingen,

Die je dan wel tot een glimlachje zullen

dwingen.

Daar waar alles zo sereen en rustig is,

Daar voel je het zo niet, 

"al het gemis".

Op dat geheime persoonlijke plaatsje,

laat ik al mijn gedachte de vrije loop.

En denk ik nog maar aan één ding en

dat is gewoon hoop!